دل بستن برانگیزنده‌ی پویش به‌سوی
دلدار است. آدمی نسبت به هر چه علقه پیدا کند به سمتش کشیده میشود. در بینش یکتاپرستی
آنچه در مسیر مطلوب باشد درخور مهرورزی است هر چه محبوب از خوبی بیشتری برخوردار باشد
میزان اشتیاق سالک به او بیشتر است.
سطحی نگران به ژرف بینان خرده می‌گیرند که در آفرینش یکتایِ پروردگار خوبی‌ها، بودن پستی‌ها چه مناسبتی دارد آن‌ها نمی‌دانند که در آیین یکتاپرستی، جدایی از خوبی و فقدان نیکی‌ها به دنیا و بدی‌ها تعبیر میشود پس زشتی اصالت ندارد و فانی است؛ همان‌طور که تاریکی نبود روشنایی یا سرما عدم گرماست.
دوست‌داشتن دیگر مخلوقات در روش یکتاپرستان دل‌بستن به جنبه‌ی فانی و ناپایدار آفریدگان نیست. دلدادگیِ خداشناسان به خوبی‌ها در امتداد دل‌بستگی به پروردگارخوبی‌هاست.
عاشقان در کیش یکتاپرستی به نماندنی‌ها دل نمی‌بندند؛ آن‌ها به آنچه در مسیر شان باشد مهر می‌ورزند به سخن دیگر؛ به چیزی محبّت می‌ورزند که مقصودشان آن را دوست دارد.
درباره این سایت