کارایی یکتاپرستی در زندگی فردی و گروهی

انسان موحّد خود را نویسه‌ای می‌انگارد که نویسنده‌ی روزگار هر گونه بخواهد برای تحقق یگانگی‌اش، او را در کنار نویسه‌های دیگر می‌چیند.

انسان یکتاپرست ارزشی جدا از خداوندگارش برای خود قائل نیست همین باور او را از هرگونه تکبر و خودخواهی و برتری‌جویی دور می‌سازد.

 خداوند رحمان همان‌گونه به من در پناه بخشایش خود مهر می‌ورزد که به دیگران و ایمان به رحمتگری او مردمان موحد را از هر برتری‌جویی و تنگ‌نظری بر پیرامونیانش بازمی‌دارد.

 بایسته است که هر انسان آرمان‌گرایی خود را دست‌خوش رحمت خداوند رحیم گرداند.

 هر انسانی در سایه‌ی خداوند عزیز درخور ارزش است و خود را به بهای اندک نمی‌فروشد. او در پناه عزت پروردگارش همیشه کام‌یاب است.

 کسی که خداوندش را بهترین حافظ می‌داند و دست او را بالاتر از همه‌ی دست‌ها می‌بیند، در بیزاری از طاغوت باکی به خود راه نمی‌دهد.

 آن‌که رزاق بودن خداوند یگانه‌اش را باور دارد به آن‌چه در دست دیگران است طمع نمی‌ورزد.

 خداشناسی که به عدل خداوندش یقین دارد فریفته‌ی آن‌چه نماندنی است نمی‌گردد.

انسان یکتاپرست در پرتو دانش خداوند حکیم به آن‌چه خداوندش برای او می‌پسندد خوش‌بین است.

 خداوند علیم نادانی و پافشاری بی‌خردانه را برای انسان موحد نمی‌پسندد.

 در دل انسانی که به خداوند آمرزنده ایمان دارد ناامیدی راه نمی‌یابد.