دستاورد رشد در مسیر یکتاپرستی نزدیکی به پروراننده‌ی خوبی‌ها است. قطعاً اندازه‌ی این نزدیکی ملموس نیست؛ ولی سالک از درون نزدیکی خود را با نیکی‌ها دریافت می‌کند و سازگاری با یگانگی حاکم بر هستی را احساس می‌کند چه‌بسا در نزدیکی به مقصود به‌جایی رسد که خرسندی خود را تنها در خشنودی صاحب‌اختیارش ببیند. عارفانِ مسیر حق، پیامد روی‌گردانی از قواعد سرپرستشان را به‌خوبی می‌دانند.
رحمت الهی غایت ندارد؛ همانطور که س در بی‌نهایت راه ندارد. سالک هرچه در سیر به محبوب پیش می‌رود از حسنات بیشتری بهره‌مند میشود پس افزون بر اینکه استعداد روحش را گسترش می‌دهد از ظرفیت پیرامونش غافل نمی‌ماند و نه تنها رشد دیگر بندگان را لازمه‌ی تکامل خود بلکه با تعالی خود یکی می‌داند. آنگاه که رهرو، اهل الله شد؛ صاحب اختیارش قالب دیگری برای او برمی‌گزیند تا از فضایل باز نماند و این چنین سیر به سوی نیکی‌ها تا ابد ادامه می‌یابد.
می‌توان نتیجه گرفت که ملاک نزدیکی و جدایی از راستی و درستی، برداشت درونی سالک از اشتیاق او به خوبی‌هاست.
درباره این سایت