پایان

انگیزه‌ی نویسنده‌ از این نوشتار تنها یادآوری بود که آه شبانه‌ی ستم‌دیدگان شنیده می‌شود؛ هرچند نابینایان نبینند لیکن بینادلان می‌دانند که هر کرداری جدا از این‌که از چه کسی سرمی‌زند پیامدی طبق حکمت آفریننده‌ی یکتای روزگار دارد و سرانجام چنبره‌‌ایست بر گردن کننده‌ی کار.

بی‌شک برداشت‌های شخصی نویسنده خالی از لغزش نیست ولی مخاطبین فرهیخته‌ی این نوشتار کوتاهی‌های آن را برمی‌گردانند.

به امید آنکه دعای مادر رستگاران[1]، در مسیر بندگی دست‌گیرمان باشد.

والسلام